Brigette Lundy Paine non-binary olarak açılmış. Bazen kadın, bazen erkek, bazen “ikisi de değil” hissediyormuş kendini. Böyle hissetmek çok istediğim bir şeydi çocukken, ama mümkün olabileceğini düşünmüyordum, rol modelim de yoktu. Şimdi ortalık queer kişi ve sözcüklerden geçilmiyor. Bir 10 yıl geç doğsaydım, belki güzel bir çocukluk geçirecektim ya da en azından tipim bir şeye benzeyecekti diye düşünüyorum bir yandan, bir yandan da 90’ları görmeyecektim diyorum ki bana hep insanca zamanlardan geçen son trene yetişmişim gibi gelir. -Ki belki sıkıcı üst soylarım da böyle düşünüyordu -Peki benden sonra gelecek neslin nostaljisi ne olacak? -Dememeli bunu çünkü gameboy nostaljik bişey olabildiyse tablet neden olmasın. (Muhtemelen 4D oyunların ne kadar ezik olduğunu düşünüp bize acıyacaklar ama şu gelişmeye hele:

Ben bu ne üdüğü belirsiz şeyi oynarken zevk alıyordum. Ciddi ciddi. Kapa parantez.

Çocukluğumda queer yok idi. Ve ben saçlarımı ne yapacağımı bilmiyordum. En çok sorguladığım şeylere, hatta aklıma sormak gelmeyen sorulara cevaplar verildiğini görüyorum şimdi ve akıp giden bu sözcük bolluğundan neredeyse rahatsızım. Sanki çoğaldıkça asli olanlar (neymiş onlar?) anlamını yitiriyor, önemsizleşiyor gibi. Kendimi güç bela üzerine oturttuğum zeminin (nanatrans kadın gibi bir şey olmalı) altımdan kayıp gittiğini hissediyorum ve tüm kategorilerin teke indiği, tüm cemaatlerin bireye dönüştüğü, kuralsız bir oyunun iskambil kartlarına dönüştüğümüz bir şeyden… Neyden? Ne bileyim kaos gibi bir şeyden korkuyorum. Sanki kaos gibi bir şey, bir noktada ille de kararlı hale geçmek isteyecektir.

Çözülmenin o son aşamasında biri çıkıp her şeyi yeniden düzenlemezsek hepiniz anlamınızı kaybedeceksiniz diyecek sanki ve ben, ama benden önce lgbti+ fobikler, ondan önce lgbti fobikler, ondan önce lgbt fobikler, ondan önce homofobikler, ondan da önce “ibneleri sevmeyenler” “Ben demiştim” diye ayıca haykıracak.

Gibi geliyor bana, ama her zaman değil. Çoğunlukla bu sözcük kalabalığının keyfini sürmeye çalışıyorum.