Kıta olan değil,  üç harfli olan. Ona böyle söylemeyi seviyorum. Kıtadaki diğer ülkelerin buna gönül koyduğunu biliyorum, elimde değil. Amerika demeyi ve bunu derken ABD’yi kastetmeyi seviyorum, bu; insanın aşık olduğu kişiye küfretmesi ya da nefret ettiği birine “canımın içi” demesi gibi bir şey bence. Eğlenceli ve insanca. -Politikli korektizm bence bizim insanca eblehliğimizi göz önüne alarak ve basit neşe kaynaklarımızı çiğnemeden ilerlemenin yollarını geliştirmeli, yoksa alaydan kaçamayacak. (Kimse alaydan kaçamaz)

Eskiden Amerika’dan anladığım şeyle şu an ABD’den anladığım bir değil. Şimdi benim için tanımadığım insanlarla (3 tanesi hariç) dolu bir yer. Trump yönetiyor. Çok gelişmiş kentleri var. Caddeleri geniş, insanları şişman. Her ülke gibi karmakarışık. Eskisi ise şu şarkıda geçen Amerika’ydı:

Kötücül ve şiirsel bu.

Eski Amerika’nın yerine bir şey koyamadım. Kötülüğün, açgözlülüğün, hırsın, ihtişamın, fırsatların bir ülkeyle somutlaşmış olması rahatlatıcıydı, işleri kolaylaştırıyor, sloganları güçlendiriyordu. Şimdi ağız dolusu Amerika diyebileceğim bir şey yok. ABD bile çok büyük görünüyor. Hiç yaklaşmadım, yine de büyüdü. Buna üzülüyorum. Gizemleri çözmemize. Biraz daha yukarıdan/dışarıdan bakmak övülüp duruluyor oysa yukarıdan/dışarıdan baktıkça her şey sıkıcılaşıyor. Halbuki ne güzel siyah beyaz bıraktıklarımız mesela Hitler. Hitler’in içindeki iyi’den kimse söz etmediği için Nazi Almanya’sını anlatan filmler etkileyici.

Beni ayıltan ve şiirden uzaklaştıran şu fotoğraf olmuştu:

Bana ABD’de iyi insanlar da olduğunu düşündürdü, bir daha hiçbir şeye eskisi kadar kızamadım.

Yazık oldu. Nefretim çok güzeldi.

Günün şiiri: (eski ve protesk bi’ şiirim)

KARABASAN

Erken yattım

Uyudum

Salak gibi NTV’yi açık bırakmışım

Amerika Birleşik Devletleri…

Başım döndü

Midem bulandı

Bir sağıma bir soluma döndüm durdum

Amerika birleşik devletleri…

İçim ürperdi

Hated I this country

Before W. Bush

Before I was born

Before was Antonio Negri

(i’ler kafiyeli)