Annemler aradı. Bir yerlerden duymuşlar oturduğum semtin zemini çok fenaymış vs. Üzerine apartman sakinlerimizin Whatsapp grubuna şu video atıldı. Çok kısa bir an için, tarihi unutup “Bu bir işaret” dedim ve tası tarağı toplayıp İstanbul’dan kaçmayı düşündüm.

İstanbul’dan kaçmak

Ankara’ya falan kaçılabilir, Ankara güzel. Ama İstanbul’dan sonra nasıl olur bilmiyorum. Daha evvel bir ‘Aydın’dan sonra Ankara’ bir de ‘Lille’den sonra Ankara’ deneyimim olmuştu. Bunlar bana Ankara’nın macera dolu bir kent olduğunu düşündürmüştü. Ama şimdi gidersem öyle olmaz. 3 yıl önce Ankara’dan İstanbul’a geldiğimdeyse neredeyse her şey yüreğimi hoplatıyordu. O dönem Ankaralı dostlarıma telefonda tanık olduğum “ilginçlikleri” dehşetle anlatırdım:

-Duran trafikte kavga ediyorlar.

-Akan trafikte kavga ediyorlar.

-Kaldırımda kavga ediyorlar.

-Birilerinin kendilerini ayıracağı ümidiyle karşılıklı ota b.ka horozlanıyorlar, kimse ayırmayınca Haa/Höö diyerek ters yöne doğru uzaklaşıyorlar.

-Gözümün önünde birini kapkaççı diye çevrelediler, adam çemberi yardı ve tabanlarını kıçına vura vura kaçtı. -Cidden, çıplak gözle hayatımda hiç o kadar hızlı koşan birini görmemiştim. (Ev tutmayı düşündüğüm semtte olmuştu bu, sonra Aliki o semtte ev tuttu, ben de oradaki bir eklercinin müdavimi oldum)

Yerleşene kadar bana ev gezdiren birkaç emlakçıyı telef ettim. Bunlardan biri, aramalarımı meşgule atmaya başlamadan önce şöyle bir laf etmişti:

“Önce ‘hayatta burada yaşayamam’ dersiniz, sonra burada da olduğunu görürsünüz, sonunda buradan başka hiçbir yerde yaşayamayacağınızı anlarsınız.”

Biraz öyle oldu sanırım bana. Yani Kanada’da filan yaşamak isterim, ama Türkiye’nin başka bir yeri cazip gelmiyor. Buranın neresi cazip onu da bilmiyorum.

5 yıl sonra Taksim’e ilk çıktığımda saldırı korkusuyla Meydan’dan koşa koşa geçmiştim.  İkide bir ellerimle suratımı tutuyordum -Sanki olası bir patlamada suratımı iki elimle bir arada tutabilirmişim gibi. Sonra hırsız korkusu oldu ve evimi tuttuktan sonra 1 ay boyunca Beylikdüzü’ndeki Aliki’de kaldım. (Eşyalar odaların ortasında, koliler kapının dibinde açılmamış halde durdu) Yerleştikten bir iki yıl sonra küçük deprem oldu ve haftalarca gözüme uyku girmedi. Şimdi çok saçma geliyor. Halbuki depremin şimdi olması o zamankinden daha düşük bir ihtimal değil. Algı önemli. Ve piyasalar önemli.